Rode oortjes

Vorige maandag moesten we met Pepijn een dagje naar het ziekenhuis. De voorbije twee maanden rolden we hier van de ene oorontsteking in de andere. Toen Pepijn enkele weken geleden opnieuw een loopoortje had, en dit slechts 3 dagen na het beëindigen van een antibioticakuur, besloot de huisarts dat dit niet meer normaal was.

We passeerden op Neus-Keel-Oor en daar besliste de dokter al vóór ze in Pepijns oortjes gekeken had, dat buisjes de beste oplossing zouden zijn. Op die leeftijd geven ze namelijk al buisjes als ze 4 oorontstekingen per JAAR hebben, en Pepijn had er een viertal in dik 2 maanden!

Uiteraard heeft ze nadien nog in zijn oren gekeken, het loopoor uitgekuist met de melding dat het gaatje alweer dichtgegroeid was (loopoor = trommelvlies geperforeerd door de druk van het ontstekingsvocht achter het trommelvlies). Daar kwam nog bij dat zijn ander oor ook alweer rood zag.

Gelukkig kregen we onmiddellijk een datum voor de ingreep, en die gebeurde dus op maandag 26 mei.

Ons ventje was de nacht voordien alweer aan het huilen en had duidelijk pijn. Ik vreesde dus voor een nieuwe oorontsteking. 

Dan volgde een voormiddag van heel vroeg opstaan, om 6:50 aanmelden in het dagziekenhuis, wachten, kind dat begint te huilen van de honger en vermoeidheid, wachten, een kalmeringsspuitje in de poep, wachten en dan naar het OK. Pepijn was al was suf van dat spuitje en wachtte geduldig tot het aan hem was. Mama mocht mee in het OK tot zoonlief onder narcose was.

De klus was in een tiental minuten geklaard en de dokter kwam me vertellen dat alles goed gegaan was, maar dat hij wel een dubbele oorontsteking had. Zijn trommelvliezen stonden bol van de etter (Sorry!! Zo zei de dokter het letterlijk!). Zo zie je maar dat het echt wel nodig was dat er iets gebeurde. Als je ooit in je leven een oorontsteking hebt gehad, weet je hoeveel pijn dit doet... Ik herinner het me alleszins nog en ik was amper 13 jaar!

Het ontwaken was heel vreemd, Pepijn weende op een manier die ik nog nooit gehoord had en was echt zeker een kwartier nog op een andere planeet... Wenen en wenen en wenen... Dat ging dan over in wenen van de honger en vermoeidheid. Ahja, want hij werd al twee keer bruut uit zijn slaap gehaald en mocht nog steeds niks eten of drinken. 

Lang verhaal kort: om 10 u mocht hij eindelijk zijn melk drinken, wat al een heel ander kind opleverde en rond 11 u, net voor we naar huis mochten, viel hij uitgeteld in mijn armen in slaap.

Na onze thuiskomst heeft hij 3 u gedut en daarna zat hij alweer vrolijk te spelen met zijn broer en diens speelgoed (wat hem niet altijd in dank werd afgenomen). 

En wij? Wij hopen dat we vanaf nu weer rustige nachten hebben!